Πινω μια γουλια απο το κρασι μου και πλημμυριζω με αναμνησεις.... λυπαμαι που δεν εισαι εσυ μεσα σ' αυτες, εσυ που μαζι σου το μοιραζομαι τωρα
ποσο μια γευση μπορει να σε ταξιδεψει αληθεια;
Τι μπορεις να κανεις για να παψει να σε κυνηγα η ζωη σου; Να κοψεις το κρασι, να κλεισεις τ' αυτια σου στις μουσικες, να κλεισεις τα ματια σου σ' αυτα που βλεπεις....

Ροζ γραβάτα

Στίχοι: Σταμάτης Κραουνάκης
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Πρώτη εκτέλεση: Άλκηστις Πρωτοψάλτη

Άκουγα εσένα άκουγα
κάτι σαν αντίο ή παράκουγα
ύστερα είπες κι άλλα αλλά δεν άκουγα.
Μονάχα θυμάμαι καθαρά μια ροζ γραβάτα
άνοιξα την πόρτα, χάραζε.
Τι να βρω να πω να σε συντάραζε
είχα πάει μ' άλλον μια φορά παλιά
μα ούτε που ρώταγες ποτέ που πήγαινα.

Ροζ γραβάτα φόραγες τότε που με χώραγες
αγκαλιά μου και λαχτάρα ίδια πίναμε τσιγάρα.
Ροζ γραβάτα κι έλιωνα με φιλί θα τέλειωνα
την κουβέντα μας για πάντα
με φιλί θα τα'γραφα όλα ροζ.

Άλλαζε αιώνας άλλαζε
μέσα μου βραχνό σκυλί που αλάλαζε.
Όσα φέρνει ο χρόνος
τα παράλλαζε πάντα η καρδιά
πατώντας σταθερά μου 'λεγε αγάπα.

Άνοιξα την πόρτα κι έφυγα
ύστερα από χρόνια λέω πως ξέφυγα.
Λόγια που πληγώναν
δεν πονάνε πια
ήταν απάτη η ομορφιά που κάποτε πλήγωνα.

Ροζ γραβάτα φόραγες τότε που με χώραγες
αγκαλιά μου και λαχτάρα ίδια πίναμε τσιγάρα.
Ροζ γραβάτα κι έλιωνα με φιλί θα τέλειωνα
την κουβέντα μας για πάντα
με φιλί θα τα'γραφα όλα ροζ.

Οσοι χαιρονται δεν κλαιν' (λεει το ποιητη...)

Γραφω μπας και αποφυγω την εκριξη! ...το κεφαλι μου ειναι ετοιμο να εκραγει...
Γραφω γιατι μονο ετσι θα αποφυγω το ουρλιαχτο που τοσο καταπιεζω μεσα μου.
Και να 'ταν μονο αυτο.. κατα πιεζω το ουρλιαχτο, τον επαναστατη, το εγω, την υποσταση μου την ιδια.
Και λεω μπραβο τα καταφερα να μη γινω ρομπα, και μετα με φτυνω με αποστροφη.
Πως με ανεχομαι;
Οι σκεψεις μου κινουνται με ασυλληπτη ταχυτητα μεσα μου, τι μια νιωθω πως ειμαι σε αδιεξοδο και την αλλη οτι βρισκομαι στο κενο...
Θελω να παλεψω μα θαρρω δεν εχω οπλα, δυναμεις ουτε επιχειρηματα...
Δεν ειναι ετσι ομως γαμω το, ολα τα εχω, αλλα γιατι μενω θεατης; Αγανακτησμενος μεν, αλλα θεατης!
Λες και δεν με αφορα, λες και δεν τα νιωθω εγω ολα αυτα! Και να σκεφτεις οτι εγω δεν σηκωνα μυγα στο σπαθι μου (!) επαναστατρια.... μεχρι και η μανα μου μου το 'χε πει! (τετοια αναγνωριση!)
Εγινα δειλη; φτου μακρια απο μας, ε μα τοτε τι;
Μεγαλωσα και δεν εχω πια σθενος; δεν νομιζω, η ψυχη δεν γερναει, παντα ιδια ειναι...
Κι αναρωτιεμαι τελικα
μηπως μου φταινε οι αλλοι, η εγω, που συνεχιζω να κανω λαθος επιλογες και κατηγορω ολους τους αλλους γιατι δεν μπορω να κατηγορισω τον εαυτο μου που με απογοητευει;;;;

...

θυμωνω που εφυγα για να εισαι ευτυχισμενος
και ποναω γιατι ακομα δεν εισαι....

Βρεχει

Βρεχει σημερα....

Βρεχει με πεισμα, σταματα για πολυ λιγο, παιρνει φορα και παλι ξεκινα με πιο πολυ πεισμα θαρρεις και θυμο!
ξεπλενει την πολη απο το καλοκαιρι.
για να μη μεινει κανενα ιχνος, τιποτα...
να φυγουν οι ερωτες που γεννηθηκαν και πεθαναν αυτους τους ζεστους μηνες,
να σκεπαστουν οι ψυθιροι που ακομη τεμπελικα αιωρουνται και δεν φτασαν στ' αστερια,
να μπερδευτουν οι σταγονες με τα δακρυα του αποχωρισμου...

Στην αρχη...

"Δε θα σε βάλω εγώ ποτέ να μαγειρέψεις
Θα 'μαι κοντά σου μοναχά σαν με γυρέψεις
Ύστερα θα φεύγω πάλι να μ' επιθυμείς "
Γνωστο και πολυ αγαπημενο τραγουδι...
Ετσι ξεκινησε λοιπον και ολα ωραια και καλα! Οχι βεβαια οτι ποτε απαιτεις κατι τετοιο η το "δενεις κομπο", οχι, απλα λες τι καλα ρε παιδι μου ισοι οροι, κανω κατι μονο αν το θελω και το κανω γιατι το θελω...
Ελα ομως που καποια στιγμη σου σκαει το παραμυθι, μες την αγρια νυχτα (~10,30 το βραδυ), σηκω να μου κανεις πατατες με αβγα!!!!!!!
μετα παλι το αλλαζει... οχι μωρο μου, πλακα κανω, τετοια ωρα που να σε τρεχω στην κουζινα....!
Δε βαριεσαι λες, πλακα κανει και το προσπερνας...
Ελα ομως που μετα δυο μερες το σκαει παλι το παραμυθι... Δεν πας να κοψεις το πεπονι να φαμε? ΝΑ ΦΑΜΕ???? Ποιοι να φαμε? εγω? δεν θελω, και αν θελω μπορω να αυτοεξυπηρετουμαι δεν χρειαζομαι βοηθεια.
Αρα: δεν πας να κοψεις το πεπονι που θελω να φαω και βαριεμαι να το κανω εγω???
Τωρα αν εγω πω, δεν πας να κοψεις το λαιμο σου θα φταιω?

ΤΟΙΣ ΠΤΑΙΕΙ;

Μια γελαμε, μια κλαιμε, μια θελουμε μια οχι... (μαλλον δεν φαγαμε το ξυλο που επρεπε οταν ειμασταν μικρα!!!)

Και λεω τωρα εγω "τοις πταιει;" το κλιμα που ΄τανε στραβο η ο γαϊδαρος που το εφαγε, οεο;

δεν ξερω...

Ποτε δεν ειμαστε ικανοποιημενοι, ποτε. Εχουμε αυτο, θελουμε το αλλο, εχουμε το αλλο ξαναθελουμε το αυτο! Μολις παγιωθει μια κατασταση αλλαζουν ολα, εμεις, οι αλλοι, τα παντα. Ψαχνουμε αγωνιωδως τροπους διαφυγης για να απαλλαγουμε απο αυτο που πριν λιγο καιρο θεωρουσαμε πανακεια, λυση ολων των προβληματων μας (καλα οχι και ολων, των περισσοτερων any way).
Και τελικα τι; Αν καταφερουμε να ¨ξεφυγουμε¨ κλαιμε και χτυπιομαστε γιατι με τα χερια μας βγαλαμε τα ματια μας...
Τοτε αναγνωριζουμε τι ειχαμε...
Απιστευτοι ανθρωποι, απιστευτοι, ανικανοποιητοι!