...

θυμωνω που εφυγα για να εισαι ευτυχισμενος
και ποναω γιατι ακομα δεν εισαι....

Βρεχει

Βρεχει σημερα....

Βρεχει με πεισμα, σταματα για πολυ λιγο, παιρνει φορα και παλι ξεκινα με πιο πολυ πεισμα θαρρεις και θυμο!
ξεπλενει την πολη απο το καλοκαιρι.
για να μη μεινει κανενα ιχνος, τιποτα...
να φυγουν οι ερωτες που γεννηθηκαν και πεθαναν αυτους τους ζεστους μηνες,
να σκεπαστουν οι ψυθιροι που ακομη τεμπελικα αιωρουνται και δεν φτασαν στ' αστερια,
να μπερδευτουν οι σταγονες με τα δακρυα του αποχωρισμου...

Στην αρχη...

"Δε θα σε βάλω εγώ ποτέ να μαγειρέψεις
Θα 'μαι κοντά σου μοναχά σαν με γυρέψεις
Ύστερα θα φεύγω πάλι να μ' επιθυμείς "
Γνωστο και πολυ αγαπημενο τραγουδι...
Ετσι ξεκινησε λοιπον και ολα ωραια και καλα! Οχι βεβαια οτι ποτε απαιτεις κατι τετοιο η το "δενεις κομπο", οχι, απλα λες τι καλα ρε παιδι μου ισοι οροι, κανω κατι μονο αν το θελω και το κανω γιατι το θελω...
Ελα ομως που καποια στιγμη σου σκαει το παραμυθι, μες την αγρια νυχτα (~10,30 το βραδυ), σηκω να μου κανεις πατατες με αβγα!!!!!!!
μετα παλι το αλλαζει... οχι μωρο μου, πλακα κανω, τετοια ωρα που να σε τρεχω στην κουζινα....!
Δε βαριεσαι λες, πλακα κανει και το προσπερνας...
Ελα ομως που μετα δυο μερες το σκαει παλι το παραμυθι... Δεν πας να κοψεις το πεπονι να φαμε? ΝΑ ΦΑΜΕ???? Ποιοι να φαμε? εγω? δεν θελω, και αν θελω μπορω να αυτοεξυπηρετουμαι δεν χρειαζομαι βοηθεια.
Αρα: δεν πας να κοψεις το πεπονι που θελω να φαω και βαριεμαι να το κανω εγω???
Τωρα αν εγω πω, δεν πας να κοψεις το λαιμο σου θα φταιω?

ΤΟΙΣ ΠΤΑΙΕΙ;

Μια γελαμε, μια κλαιμε, μια θελουμε μια οχι... (μαλλον δεν φαγαμε το ξυλο που επρεπε οταν ειμασταν μικρα!!!)

Και λεω τωρα εγω "τοις πταιει;" το κλιμα που ΄τανε στραβο η ο γαϊδαρος που το εφαγε, οεο;

δεν ξερω...

Ποτε δεν ειμαστε ικανοποιημενοι, ποτε. Εχουμε αυτο, θελουμε το αλλο, εχουμε το αλλο ξαναθελουμε το αυτο! Μολις παγιωθει μια κατασταση αλλαζουν ολα, εμεις, οι αλλοι, τα παντα. Ψαχνουμε αγωνιωδως τροπους διαφυγης για να απαλλαγουμε απο αυτο που πριν λιγο καιρο θεωρουσαμε πανακεια, λυση ολων των προβληματων μας (καλα οχι και ολων, των περισσοτερων any way).
Και τελικα τι; Αν καταφερουμε να ¨ξεφυγουμε¨ κλαιμε και χτυπιομαστε γιατι με τα χερια μας βγαλαμε τα ματια μας...
Τοτε αναγνωριζουμε τι ειχαμε...
Απιστευτοι ανθρωποι, απιστευτοι, ανικανοποιητοι!

Ετσι πρεπει να ειναι...;

Θελει στομαχι τελικα γερό! Νευρα απο ατσαλι!
Πρεπει παντα να υπολογιζουμε ολες τις παραμετρους πριν παρουμε καποια αποφαση που θα αλλαξει τον μεχρι τωρα τροπο ζωης μας.
Αλλα τι ακριβως συμβαινει τελικα; Εχουμε γινει γεροπαραξενοι και ολα μα ς ενοχλουν; Εχουμε φτασει στην τελειωτητα (!) και οι αλλοι δεν καταφεραν ακομη να μας "φτασουν";
Δε βαριεσαι λες, λιγο νερακι στο κρασι καλο κανει... αλλα νερο στο κρασι βαζεις μονο τους μηνες που δεν εχουν ρο, λενε. Εμεις το πηραμε σερι. Νερο νερο στο τελος βαζουμε λιγο κρασι στο νερο μας! Ελεος!!!

(Ξανα) Παντρευεσαι!

1989-2002, σχεδον το 1/3 της μεχρι τωρα ζωης μας...
χρονια που, πραγματικα, ευχαριστω τον θεο που τα μοιραστηκα μαζι σου!
Σημερα παντρευεσαι, και λυπαμαι που δεν μπορω να ειμαι εκει, να σε φιλησω, να σου δωσω ευχες, να κλαψω, να χαρω κι εγω μαζι σου...
Ξερεις, ημουνα σιγουρη οτι θα γερασουμε μαζι, πολυ σιγουρη, μονο οταν χωρισαμε κλονιστηκε μεσα μου αυτη η πιστη, μα για πολυ λιγο... Εισαι ενα αναποσπαστο κομματι μου που τιποτα δεν θα σε βγαλει απο μεσα μου, οποτε οπως κι αν εχει θα γερασουμε μαζι εστω κι αν δεν ειμαστε τυπικα μαζι!
Σου ευχομαι μεσα απο την καρδια μου στην καινουρια κοινη ζωη που ξεκινας να σου πανε ολα καλα γιατι το αξιζεις.

"Όταν χαράζει" ...γιατι ειναι πολυ ωραιοι στιχοι!

Όταν χαράζει, ο πρώτος στεναγμός
βγαίνει απ' τα πιο σφιγμένα χείλη
σαν πεταλούδα, στη καμαρή πετά
ψάχνοντας άνοιγμα να φύγει

Αν είσαι μόνος, αν είσαι αδύναμος
η χαραυγή θα σε ξεκάνει
έχει το μύρο, έχει τη σιγαλιά
έχει τον ήλιο τον αλάνη

Καινούρια μέρα, καινούριος ποταμός
στις εκβολές του θα προσφέρει
όσα χαθήκαν, όσα ξεχάστηκαν
και όσα για αυτά κανείς δεν ξέρει

Πίσω απ' τους λόφους, πίσω απ' τα βλέφαρα
υπάρχει τόπος και για σένα
χωρίς Βαστίλλη, χωρίς ανάθεμα
χωρίς τα χείλη τα σφιγμένα

Θανάσης Παπακωσταντίνου

εχω τοσα να πω

"Αγαπημενο μου ημερολογιο..."
ψαρι, νεος, ποντικι.... πως αλλιως λενε στον στρατο τον καινουριο, τον νεο?
ετσι νιωθω!
μαθαινεις ομως, μερα τη μερα, μηνα το μηνα, ετσι κι εγω θα μαθω, θα εγκλιματιστω και θα γραφω...
κι εχω τοσα πολλα!!!!

τι να πεις για την μοναξια?

25 χρονια ειμαι μονη, ειπε, ποιος θα κανει τα ψωνια μου;
και πρεπει να ηταν 70; 75;
Πλημμυρισαν τα ματια μου τοσο που η καρδια μου δεν μπορουσε να αναπνευσει...
τι να προσφερω σ' αυτην την γλυκητατη γιαγιουλα για να νιωσει οτι δεν ειναι μονη; οτι υπαρχουν γυρω της ανθρωποι που ακομα νοιαζονται για τον αλλον...
την πηγα απλα ως τη σταση του λεωφορειου, αυτο ηθελε! κι ομως ποσο το χαρηκε!
μου εδωσε τις ευχες της και εφυγε...
η ευχη της... Σου ευχομαι να γερασεις!

ANTIO

Ήρθε η ώρα να το πω
Στα όνειρα, στις ψευδαισθήσεις…
Στην ελπίδα που ζέσταινε τις νύχτες τις μοναχικές…
την αναμονή που μου γέμιζε τις μέρες
Πρέπει να σβήσω την μορφή σου
που τόσο ανάγλυφη την έχω μέσα στην καρδιά μου…