(Ξανα) Παντρευεσαι!

1989-2002, σχεδον το 1/3 της μεχρι τωρα ζωης μας...
χρονια που, πραγματικα, ευχαριστω τον θεο που τα μοιραστηκα μαζι σου!
Σημερα παντρευεσαι, και λυπαμαι που δεν μπορω να ειμαι εκει, να σε φιλησω, να σου δωσω ευχες, να κλαψω, να χαρω κι εγω μαζι σου...
Ξερεις, ημουνα σιγουρη οτι θα γερασουμε μαζι, πολυ σιγουρη, μονο οταν χωρισαμε κλονιστηκε μεσα μου αυτη η πιστη, μα για πολυ λιγο... Εισαι ενα αναποσπαστο κομματι μου που τιποτα δεν θα σε βγαλει απο μεσα μου, οποτε οπως κι αν εχει θα γερασουμε μαζι εστω κι αν δεν ειμαστε τυπικα μαζι!
Σου ευχομαι μεσα απο την καρδια μου στην καινουρια κοινη ζωη που ξεκινας να σου πανε ολα καλα γιατι το αξιζεις.

"Όταν χαράζει" ...γιατι ειναι πολυ ωραιοι στιχοι!

Όταν χαράζει, ο πρώτος στεναγμός
βγαίνει απ' τα πιο σφιγμένα χείλη
σαν πεταλούδα, στη καμαρή πετά
ψάχνοντας άνοιγμα να φύγει

Αν είσαι μόνος, αν είσαι αδύναμος
η χαραυγή θα σε ξεκάνει
έχει το μύρο, έχει τη σιγαλιά
έχει τον ήλιο τον αλάνη

Καινούρια μέρα, καινούριος ποταμός
στις εκβολές του θα προσφέρει
όσα χαθήκαν, όσα ξεχάστηκαν
και όσα για αυτά κανείς δεν ξέρει

Πίσω απ' τους λόφους, πίσω απ' τα βλέφαρα
υπάρχει τόπος και για σένα
χωρίς Βαστίλλη, χωρίς ανάθεμα
χωρίς τα χείλη τα σφιγμένα

Θανάσης Παπακωσταντίνου

εχω τοσα να πω

"Αγαπημενο μου ημερολογιο..."
ψαρι, νεος, ποντικι.... πως αλλιως λενε στον στρατο τον καινουριο, τον νεο?
ετσι νιωθω!
μαθαινεις ομως, μερα τη μερα, μηνα το μηνα, ετσι κι εγω θα μαθω, θα εγκλιματιστω και θα γραφω...
κι εχω τοσα πολλα!!!!

τι να πεις για την μοναξια?

25 χρονια ειμαι μονη, ειπε, ποιος θα κανει τα ψωνια μου;
και πρεπει να ηταν 70; 75;
Πλημμυρισαν τα ματια μου τοσο που η καρδια μου δεν μπορουσε να αναπνευσει...
τι να προσφερω σ' αυτην την γλυκητατη γιαγιουλα για να νιωσει οτι δεν ειναι μονη; οτι υπαρχουν γυρω της ανθρωποι που ακομα νοιαζονται για τον αλλον...
την πηγα απλα ως τη σταση του λεωφορειου, αυτο ηθελε! κι ομως ποσο το χαρηκε!
μου εδωσε τις ευχες της και εφυγε...
η ευχη της... Σου ευχομαι να γερασεις!

ANTIO

Ήρθε η ώρα να το πω
Στα όνειρα, στις ψευδαισθήσεις…
Στην ελπίδα που ζέσταινε τις νύχτες τις μοναχικές…
την αναμονή που μου γέμιζε τις μέρες
Πρέπει να σβήσω την μορφή σου
που τόσο ανάγλυφη την έχω μέσα στην καρδιά μου…