25 χρονια ειμαι μονη, ειπε, ποιος θα κανει τα ψωνια μου;
και πρεπει να ηταν 70; 75;
Πλημμυρισαν τα ματια μου τοσο που η καρδια μου δεν μπορουσε να αναπνευσει...
τι να προσφερω σ' αυτην την γλυκητατη γιαγιουλα για να νιωσει οτι δεν ειναι μονη; οτι υπαρχουν γυρω της ανθρωποι που ακομα νοιαζονται για τον αλλον...
την πηγα απλα ως τη σταση του λεωφορειου, αυτο ηθελε! κι ομως ποσο το χαρηκε!
μου εδωσε τις ευχες της και εφυγε...
η ευχη της... Σου ευχομαι να γερασεις!
Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2008
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου