Όταν χαράζει, ο πρώτος στεναγμός
βγαίνει απ' τα πιο σφιγμένα χείλη
σαν πεταλούδα, στη καμαρή πετά
ψάχνοντας άνοιγμα να φύγει
Αν είσαι μόνος, αν είσαι αδύναμος
η χαραυγή θα σε ξεκάνει
έχει το μύρο, έχει τη σιγαλιά
έχει τον ήλιο τον αλάνη
Καινούρια μέρα, καινούριος ποταμός
στις εκβολές του θα προσφέρει
όσα χαθήκαν, όσα ξεχάστηκαν
και όσα για αυτά κανείς δεν ξέρει
Πίσω απ' τους λόφους, πίσω απ' τα βλέφαρα
υπάρχει τόπος και για σένα
χωρίς Βαστίλλη, χωρίς ανάθεμα
χωρίς τα χείλη τα σφιγμένα
Θανάσης Παπακωσταντίνου
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου