Στην αρχη...

"Δε θα σε βάλω εγώ ποτέ να μαγειρέψεις
Θα 'μαι κοντά σου μοναχά σαν με γυρέψεις
Ύστερα θα φεύγω πάλι να μ' επιθυμείς "
Γνωστο και πολυ αγαπημενο τραγουδι...
Ετσι ξεκινησε λοιπον και ολα ωραια και καλα! Οχι βεβαια οτι ποτε απαιτεις κατι τετοιο η το "δενεις κομπο", οχι, απλα λες τι καλα ρε παιδι μου ισοι οροι, κανω κατι μονο αν το θελω και το κανω γιατι το θελω...
Ελα ομως που καποια στιγμη σου σκαει το παραμυθι, μες την αγρια νυχτα (~10,30 το βραδυ), σηκω να μου κανεις πατατες με αβγα!!!!!!!
μετα παλι το αλλαζει... οχι μωρο μου, πλακα κανω, τετοια ωρα που να σε τρεχω στην κουζινα....!
Δε βαριεσαι λες, πλακα κανει και το προσπερνας...
Ελα ομως που μετα δυο μερες το σκαει παλι το παραμυθι... Δεν πας να κοψεις το πεπονι να φαμε? ΝΑ ΦΑΜΕ???? Ποιοι να φαμε? εγω? δεν θελω, και αν θελω μπορω να αυτοεξυπηρετουμαι δεν χρειαζομαι βοηθεια.
Αρα: δεν πας να κοψεις το πεπονι που θελω να φαω και βαριεμαι να το κανω εγω???
Τωρα αν εγω πω, δεν πας να κοψεις το λαιμο σου θα φταιω?