Πινω μια γουλια απο το κρασι μου και πλημμυριζω με αναμνησεις.... λυπαμαι που δεν εισαι εσυ μεσα σ' αυτες, εσυ που μαζι σου το μοιραζομαι τωρα
ποσο μια γευση μπορει να σε ταξιδεψει αληθεια;
Τι μπορεις να κανεις για να παψει να σε κυνηγα η ζωη σου; Να κοψεις το κρασι, να κλεισεις τ' αυτια σου στις μουσικες, να κλεισεις τα ματια σου σ' αυτα που βλεπεις....

Ροζ γραβάτα

Στίχοι: Σταμάτης Κραουνάκης
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Πρώτη εκτέλεση: Άλκηστις Πρωτοψάλτη

Άκουγα εσένα άκουγα
κάτι σαν αντίο ή παράκουγα
ύστερα είπες κι άλλα αλλά δεν άκουγα.
Μονάχα θυμάμαι καθαρά μια ροζ γραβάτα
άνοιξα την πόρτα, χάραζε.
Τι να βρω να πω να σε συντάραζε
είχα πάει μ' άλλον μια φορά παλιά
μα ούτε που ρώταγες ποτέ που πήγαινα.

Ροζ γραβάτα φόραγες τότε που με χώραγες
αγκαλιά μου και λαχτάρα ίδια πίναμε τσιγάρα.
Ροζ γραβάτα κι έλιωνα με φιλί θα τέλειωνα
την κουβέντα μας για πάντα
με φιλί θα τα'γραφα όλα ροζ.

Άλλαζε αιώνας άλλαζε
μέσα μου βραχνό σκυλί που αλάλαζε.
Όσα φέρνει ο χρόνος
τα παράλλαζε πάντα η καρδιά
πατώντας σταθερά μου 'λεγε αγάπα.

Άνοιξα την πόρτα κι έφυγα
ύστερα από χρόνια λέω πως ξέφυγα.
Λόγια που πληγώναν
δεν πονάνε πια
ήταν απάτη η ομορφιά που κάποτε πλήγωνα.

Ροζ γραβάτα φόραγες τότε που με χώραγες
αγκαλιά μου και λαχτάρα ίδια πίναμε τσιγάρα.
Ροζ γραβάτα κι έλιωνα με φιλί θα τέλειωνα
την κουβέντα μας για πάντα
με φιλί θα τα'γραφα όλα ροζ.

Οσοι χαιρονται δεν κλαιν' (λεει το ποιητη...)

Γραφω μπας και αποφυγω την εκριξη! ...το κεφαλι μου ειναι ετοιμο να εκραγει...
Γραφω γιατι μονο ετσι θα αποφυγω το ουρλιαχτο που τοσο καταπιεζω μεσα μου.
Και να 'ταν μονο αυτο.. κατα πιεζω το ουρλιαχτο, τον επαναστατη, το εγω, την υποσταση μου την ιδια.
Και λεω μπραβο τα καταφερα να μη γινω ρομπα, και μετα με φτυνω με αποστροφη.
Πως με ανεχομαι;
Οι σκεψεις μου κινουνται με ασυλληπτη ταχυτητα μεσα μου, τι μια νιωθω πως ειμαι σε αδιεξοδο και την αλλη οτι βρισκομαι στο κενο...
Θελω να παλεψω μα θαρρω δεν εχω οπλα, δυναμεις ουτε επιχειρηματα...
Δεν ειναι ετσι ομως γαμω το, ολα τα εχω, αλλα γιατι μενω θεατης; Αγανακτησμενος μεν, αλλα θεατης!
Λες και δεν με αφορα, λες και δεν τα νιωθω εγω ολα αυτα! Και να σκεφτεις οτι εγω δεν σηκωνα μυγα στο σπαθι μου (!) επαναστατρια.... μεχρι και η μανα μου μου το 'χε πει! (τετοια αναγνωριση!)
Εγινα δειλη; φτου μακρια απο μας, ε μα τοτε τι;
Μεγαλωσα και δεν εχω πια σθενος; δεν νομιζω, η ψυχη δεν γερναει, παντα ιδια ειναι...
Κι αναρωτιεμαι τελικα
μηπως μου φταινε οι αλλοι, η εγω, που συνεχιζω να κανω λαθος επιλογες και κατηγορω ολους τους αλλους γιατι δεν μπορω να κατηγορισω τον εαυτο μου που με απογοητευει;;;;