Οσοι χαιρονται δεν κλαιν' (λεει το ποιητη...)

Γραφω μπας και αποφυγω την εκριξη! ...το κεφαλι μου ειναι ετοιμο να εκραγει...
Γραφω γιατι μονο ετσι θα αποφυγω το ουρλιαχτο που τοσο καταπιεζω μεσα μου.
Και να 'ταν μονο αυτο.. κατα πιεζω το ουρλιαχτο, τον επαναστατη, το εγω, την υποσταση μου την ιδια.
Και λεω μπραβο τα καταφερα να μη γινω ρομπα, και μετα με φτυνω με αποστροφη.
Πως με ανεχομαι;
Οι σκεψεις μου κινουνται με ασυλληπτη ταχυτητα μεσα μου, τι μια νιωθω πως ειμαι σε αδιεξοδο και την αλλη οτι βρισκομαι στο κενο...
Θελω να παλεψω μα θαρρω δεν εχω οπλα, δυναμεις ουτε επιχειρηματα...
Δεν ειναι ετσι ομως γαμω το, ολα τα εχω, αλλα γιατι μενω θεατης; Αγανακτησμενος μεν, αλλα θεατης!
Λες και δεν με αφορα, λες και δεν τα νιωθω εγω ολα αυτα! Και να σκεφτεις οτι εγω δεν σηκωνα μυγα στο σπαθι μου (!) επαναστατρια.... μεχρι και η μανα μου μου το 'χε πει! (τετοια αναγνωριση!)
Εγινα δειλη; φτου μακρια απο μας, ε μα τοτε τι;
Μεγαλωσα και δεν εχω πια σθενος; δεν νομιζω, η ψυχη δεν γερναει, παντα ιδια ειναι...
Κι αναρωτιεμαι τελικα
μηπως μου φταινε οι αλλοι, η εγω, που συνεχιζω να κανω λαθος επιλογες και κατηγορω ολους τους αλλους γιατι δεν μπορω να κατηγορισω τον εαυτο μου που με απογοητευει;;;;